Het is zoveel makkelijker om jezelf af te wijzen dan om jezelf lief te hebben. Mezelf (onvoorwaardelijk) liefhebben is een proces waarin ik zelf nog steeds stappen zet en beetje bij beetje steeds iets zachter kan worden.

Het helpt om minder overweldigd te raken door bepaalde emoties of delen die opkomen. Niet alles wat zij zeggen of denken voor waar aan te nemen maar een klein beetje afstand te nemen. Want het probleem is vaak dat we er teveel in verdwijnen en onszelf compleet identificeren met de emotie of het deel wat zich aandient. Er is dan niks anders dan de donderwolk van boosheid of een intens gat van leegte. Vreselijk om daarin te verdwijnen en heel begrijpelijk dat mensen er alles aan doen om dat nooit meer te voelen. Maar onderdrukken maakt het allemaal maar groter en werkt averechts. Een eerste stap kan zijn om je een beetje los te maken, te ont-mengen van dat wat je zo overweldigd. Je zegt dan bijvoorbeeld tegen jezelf: ‘iets in mij is bang’. In plaats van ‘ik ben bang’. Dit helpt je om een beetje afstand te nemen. Misschien kan je vervolgens zelfs wel een volwassen liefdevol deel onderscheiden wat op haar beurt troost of veiligheid kan bieden aan het zo overweldigde deel.

Het is een hele kunst om jezelf te leren reguleren, om niet te verdwijnen in alle emoties maar ze ook niet te onderdrukken en constant te vermijden. Veel mensen kennen geen ’tussentonen’. Het is vol er in of helemaal eruit. Totaal overweldigd zijn of verdoofd en afwezig zijn. Dit is overigens een belangrijk trauma symptoom maar dat even terzijde.

Je kunt merken dat je delen en emoties onderdrukt wanneer je constant afleiding zoekt, altijd iets wil doen. Of je merkt het aan de spanning in je lichaam. Er is veel spanning voor nodig om emoties er onder te houden. Niet goed kunnen doorademen, kaken strak op elkaar, (chronisch) verkrampt zijn. Zomaar wat aanwijzingen die kunnen duiden op emoties controleren. Of de andere kant is dat je er (gedeeltelijk) uit zweeft en dissocieert, ook een goede tactiek om je lichaam niet meer te voelen en dus delen van jezelf te vermijden.

Eén van mijn leraren zei ooit: ‘put your energy into breathing, not into cramping’. En ik herhaal deze woorden nog steeds regelmatig als reminder om niet te vechten tegen wat ik niet wil voelen maar heel zacht aanwezig te zijn bij alles wat er is. De dingen aan te kijken zonder er in te verdwijnen maar ook zonder ze weg te willen hebben.

Voor mij is dit inmiddels gesneden koek, op papier dan 😉 Maar ondanks dat ik het begrijp, vaak gehoord heb en ook veel uitleg in mijn opleidingen is het werkelijk toepassen toch iets heel anders. Een proces waarin ook ik mezelf nog steeds regelmatig tegen kom. We are all learners in the field….

En er is een wezenlijk verschil tussen de koek bestuderen of ‘m ook echt proeven en ontvangen. Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze het intussen wel weten en begrijpen, daar schuilt een gevaar in. We weten niet wat we niet weten.

Je denkt dat je weet hoe je een auto moet besturen nadat je de uitleg hebt gekregen maar het is toch anders wanneer je dan voor het eerst écht achter het stuur zit en het moet gaan ‘doen’.

Sommige dingen hebben tijd nodig, bepaalde processen dagen je uit om veel geduld en compassie voor jezelf te hebben maar vooral ook om ‘humble’ te zijn en niet te denken dat je alles al weet en kent. Wie denkt de wijsheid in pacht te hebben staat niet meer open om te leren en stagneert in zijn groeiproces. Dat is zonde!

Ik leer nog iedere dag, van het leven, van mijn cliënten en cursisten, ik leer van mijn eigen proces. Ik leer met vallen en opstaan en iedere dag wordt ik een beetje wijzer en leer ik mezelf een beetje beter kennen.

Het is voor mij een bewuste keuze om me alleen door leraren/therapeuten te laten begeleiden die ook zelf nog supervisie en/of therapie volgen. Juist de mensen die bescheiden en zelfbewust genoeg zijn om hulp te ontvangen en zichzelf te blijven ontwikkelen zijn de mensen die mij werkelijk verder kunnen helpen. Doordat zij zelf stappen op hun eigen pad blijven zetten kunnen ze ook mij helpen om verder te komen op mijn pad. Je kunt een ander maar zover meenemen als je zelf bent geweest zeg ik altijd. Voor mij is het belangrijk dit niet alleen te doen door kennis uit te breiden maar vooral ook door die koek te (blijven) proeven, écht in contact gaan met wat gezien wil worden.

Dit is ook precies waarom in onze opleidingen het eigen proces zo’n belangrijke plaats inneemt (kijk voor meer informatie bij de LET opleiding of de Trauma opleiding). Je bent zelf het belangrijkste instrument. Hoe beter je jezelf kent hoe meer je een ander kunt bieden. Dit stopt nooit, het is een doorlopend proces ongeacht of je nu beginnend therapeut bent of ouwe rot in het vak, dit geldt voor elke therapeut. Dus zoek je een goede therapeut? Vraag dan eens naar wat hij/zij  zoal doet voor zijn eigen proces en of hij/zij supervisie volgt. Voor mij is dit een kernwaarde.

En als jij zelf (aankomend) therapeut bent, hoe zit dit bij jou? Volg je zelf nog sessies en supervisie? Of denk je dat je het nu wel weet en dit niet (meer) nodig hebt. Misschien goed om dit eens te heroverwegen?

Mijn eigen supervisor heeft al meer dan 25 jaar een praktijk maar volgt nog steeds geregeld supervisie. Ik zie dit niet als zwakte maar als kracht, hierdoor voel ik me serieus genomen, iemand is echt begaan met mij en mijn welzijn en bereid bij te leren. Ik ontvang supervisie en sessies van hem en op mijn beurt geef ik dit ook weer door aan de therapeuten die ik mag opleiden of mag begeleiden. Mooi hoe dat werkt, zo is de cirkel weer rond.

We are all walking each other home – Rumi

Lieve groet, Samantha