Ik zou een boek kunnen schrijven over wat er in sessies en in de opleidingen gebeurt, het is zo bijzonder, en tegelijk….. hoe geef ik hier woorden aan? Waar begin ik? Zijn er woorden die deze diepte en dit gevoel kunnen raken?
En juist daar gaat het over, voorbij de woorden. Terug naar de periode dat we nog geen woorden en taal hadden. Terug naar de vroege kindertijd en hoewel het hoofd geen herinneringen meer heeft aan die eerste jaren, weet je lichaam het nog wel. Steeds op dieper niveau leren luisteren naar het verhaal van het lichaam is zo indrukwekkend. Leren afstemmen op de fysiologie en de lichaamssignalen om zo in contact te komen met het verhaal onder het verhaal.
Before you speak….. your body speaks to you
Het is indrukwekkend en ontroerend om afgesplitste gedissocieerde delen te mogen ontmoeten, het vraagt om een diepe manier van kijken, niet alleen naar de ander maar ook naar jezelf. En wat een voorrecht om dan ineens in een sessie een baby handje vast te mogen hebben. Een handje dat niet langer in de leegte grijpt maar je vastpakt alsof haar leven er vanaf hangt. Eindelijk is er iemand die haar ziet, iemand die diep genoeg naar binnen kijkt en zich niet laat inpakken door de mooie verhalen aan de buitenkant. En daar is ze, ze durft zich te laten zien en met haar grote ogen kijkt ze me aan. Help me! zeggen haar ogen zonder woorden, laat me niet meer los zegt haar handje. En langzaam, heel langzaam wordt het handje warmer en voel ik dat de warmte van mijn hand aankomt bij de hare en hoe de warmte vervolgens verder stroomt.. Een diepe zucht, er komt ruimte. Iets ontdooit van binnen, wordt zachter.
Het handje kan nu bewegen en vingertjes exploreren voorzichtig, zoeken contact, vragen zonder woorden, ben je er nog? En ik geef een kneepje terug. Ja ik ben er nog, en ik blijf. Deze keer ben je niet alleen. Voel maar…. deze warmte is voor jou. Nog een zucht. En dan volgt een diep en lang oogcontact dat meer heling in zich draagt dan woorden ooit kunnen bevatten. Die diepe blik, het herstel van contact, een weten zonder woorden.
En zo praten onze lichamen met elkaar….. de mijne stelt het hare gerust, tot er iets moois gebeurt. Het kleine baby handje wordt weer een volwassen vrouwenhand. Niet omdat de baby weg is maar omdat ze weer thuis is. En als ik opnieuw in de ogen van deze vrouw kijk zie ik meer volwassenheid maar ook meer zachtheid. Een heldere volle blik die veel meer hier is dan daarvoor kijkt me aan.
Er is meer ontspanning. De zachtheid van de baby lees ik in haar ogen terug, het voelt meer compleet dan eerst. En dát is precies waar ‘heelwording’ voor mij over gaat.
Dit was zomaar een fragment van een sessie lichaamsgerichte trauma therapie. Het is onmogelijk om het gevoel helemaal in woorden te pakken maar het geeft misschien een idee.
Via mijn cliënten en cursisten mag ik ook mezelf weer op dieper niveau ont-moeten.
Want elke ontmoeting met de ander is een ontmoeting met mezelf.
Als je interesse hebt in deze manier van behandelen, kijk dan eens bij de opleiding lichaamsgerichte trauma therapie