Zie mij, voel mij
Als je eenmaal ervaren hebt hoe het niet moet, weet je precies hoe het wel moet….
Ik doel in dit geval op professionals die er met hun hart niet bij zijn. Die voornamelijk denken in hokjes en in een diagnose maar hun hart vergeten mee te nemen, een (glazen) wand tussen hun en de cliënt neerzetten omdat ze geleerd hebben afstand te bewaren.
Ik heb wel eens gedacht, leg je pen en papier weg, schuif je stoel dichterbij en kijk me aan. Zie mij! Durf écht in contact te gaan. Wat ben ik blij dat ik het nu op mijn manier mag doen, de basis van helpen is écht in contact zijn, van hart tot hart! En wat heb ik dat echte contact gemist…. zoveel hulpverleners op mijn pad gehad, zoveel hokjes en stempeltjes gekregen, maar hoe meer er bij kwamen hoe minder ik me gezien voelde.
Ik moest/mocht het meemaken om te ervaren hoe het níet moet. En nu 20 jaar later heb ik een opleidingscentrum waar ik al veel MEE therapeuten heb mogen opleiden. Soms voelt het nog steeds onwerkelijk. Het lijkt wel of ik me nog steeds niet besef hoe bijzonder het is wat ik heb neergezet. En misschien is dat ergens ook wel goed, ik ben niet iemand die het van de daken schreeuwt en zal al helemaal niet naast mijn schoenen lopen…. Ik ben gewoon Sam 🙂
Toen ik 14 was schreef ik een gedichtje, heel kort maar zoveel zeggend. Als ik terug kon reizen in de tijd zou ik als mijn huidige zelf naar haar toe gaan, haar omarmen en vertellen hoe sterk ze is, dat ze er helemaal mag zijn. En terwijl ik dit schrijf voel ik de tranen over mijn wangen stromen want het gebeurt al…. ik sla mijn armen om haar heen en ik zie haar, ik voel haar.
Zie mij, voel mij
Je kijkt naar mij maar je ziet me niet.
Je luistert wel maar je hoort me niet.
Je bent er wel maar toch ook niet.
Is er iemand die mij werkelijk ziet?