Ik mag geregeld mensen ontvangen die naar eigen zeggen álles al geprobeerd hebben om van hun probleem af te komen. Talloze collega’s uit de reguliere en alternatieve hoek hebben ze bezocht maar niets lijkt te werken. Dit zijn vaak pittige consulten waar je als therapeut/lichtwerker flink uitgedaagd wordt. Nou ben ik niet vies van een uitdaging maar tegelijkertijd kan ik vooraf nooit beloven dat de sessies het gewenste resultaat zullen hebben. Gelukkig hebben ze dat vaak wel, voorwaarde is wel dat de cliënt een diep verlangen naar heelwording voelt en eigen verantwoordelijkheid neemt. Dat ik enkelen van hen niet kan helpen komt of omdat ik voor hen niet de juiste persoon ben, of omdat zij er nog niet klaar voor zijn. Gelukkig komen we hier al snel achter en worden kosten en moeite van beide zijden bespaard.
Wat is dan de missing link als niets lijkt te werken? Als niets lijkt te werken dan ligt dat natuurlijk lang niet altijd aan de therapeuten of methodes die ingezet zijn. Vaak is er sprake van ‘secundairy gain’ oftewel gehechtheid aan de pijn of het probleem. De pijn geeft bepaalde voordelen of is zo vertrouwd dat (een deel van) de persoon hier aan vast houdt, de pijn als het ware ‘nodig’ heeft. Het is heel belangrijk dat deze gehechtheid aan de pijn eerst getackeld wordt anders is de therapie gedoemd te mislukken. Maar bovenal zijn mensen met langdurige problemen gaan vechten tegen hun pijn. Het gevecht dat zich vaak tegen de wereld lijkt te richten is van oorsprong een diep innerlijk gevecht. De eerste stap is de pijn erkennen en durven voelen. Hoe langer iemand in gevecht is hoe groter de weerstand om dit gevecht op te geven, en hoe groter de angst voor pijn.
Deze mensen zeggen vaak dingen als: ‘ik ben zo bang overspoeld te worden door emoties’. Of ze zijn bang om de controle te verliezen, gek te worden of dood te gaan als ze de pijn toe laten. Terwijl juist de pijn toe laten zo enorm helend is, vaak is de angst voor de angst groter dan de angst zelf.
