Over het idee dat je iets los moet laten en waar het werkelijk over gaat…

Vind jij het lastig om los te laten? Loslaten van verwachtingen, loslaten van controle, loslaten van vechten, loslaten van hardheid naar jezelf? Afgelopen zomer mocht ik ook weer eens oefenen met loslaten, we zijn niet op vakantie geweest en toch heb ik een diepe reis in mezelf gemaakt. Mezelf uitgedaagd om te voelen wat gevoeld wilde worden, soms ging dat goed en soms lukte dat totaal niet. Dan was er weer de uitdaging om verwachtingen los te laten en ook dat te omarmen.

Loslaten heeft het beeld dat je iets wilt van je af moet schoppen, zo en nu ben ik er klaar mee, deksel erop en toedeloe! Maar helpt dat? Gaat loslaten misschien niet juist over het loslaten van deze ideeën? Echt loslaten gaat over niet willen sturen en durven ontvangen wat zich aandient. Meegaan met de stroom in plaats van er tegen in zwemmen. Juist als je dat wat je niet wilt voelen durft te erkennen zal het je niet meer verlammen en krijg je weer ruimte om te bewegen. Veel mensen zetten zichzelf vast in het gevecht tegen wat ze niet meer willen voelen. Voelen gaat voor mij ook over voelen wat er niet is, over het erkennen van gemis.

Soms is er gemis aan verbinding, gemis aan levensvreugde, een onvervuld verlangen of…… ? En soms is er gewoon een leegte, een diepe zware doffe leegte. Soms is er angst, soms is er bereidheid om deze dingen aan te kijken en soms is er weerstand. En alles wat er is (en niet is) mag je voor ECHT aannemen, mag je serieus nemen want het heeft je allemaal iets te zeggen. Ben jij bereid om naar alles te luisteren? Naar zowel het verdriet als naar de levensvreugde? Luister je naar het bange boze meisje of jongetje in jezelf? Mogen zij er zijn? Luister je naar hardheid én naar zachtheid in jezelf?

Onbalans en klachten, of ze nu psychisch of fysiek zijn, vertellen dat je ergens naar mag luisteren. Wat mag er niet zijn van jou? Wat druk je weg? Als je weet waar je goed naar kunt luisteren weet je ook waar je uitdaging ligt, namelijk precies het tegenovergestelde. Kan je goed naar de harde stem van binnen luisteren dan mag je leren ook de zachte te verstaan. Kan je goed naar je hoofd luisteren dan mag je leren ook je hart een stem te geven.

Is het verdriet in jou net zo welkom als de clown? Alles hoort erbij, alles heeft recht van spreken. Er hoeft dus niets weg! En daar gaat het vaak fout, we denken dat IETS weg moet. Het voelt niet fijn die onzekerheid dus MOET het weg. Ik wil er NU van af, ik ben er zo klaar mee. Dat hoor ik heel vaak zeggen.

En ik begrijp het maar al te goed. Het punt is alleen dat het deze houding niet helpt. Keer op keer mogen we leren om dat te voelen wat we niet willen voelen. Juist als we bereid zijn om dingen écht aan te kijken worden ze kleiner.

Emoties of blokkades willen jou niet vernietigen, ze willen er alleen maar bij horen! Ze willen gezien worden. Achter al die blokkades en emoties die je niet wilt voelen schuilt een dieper verhaal, misschien van jezelf, misschien overgenomen. Vaak zijn het innerlijk gekwetste kindstukken die verdwaald zijn. Dan komt er ineens een heel bang of boos innerlijk kind naar boven.

En wat doe je met een klein kindje dat heel bang is? Zet je het in de kast, achter slot en grendel? Nee, natuurlijk niet! Maar toch is dit wel wat we vaak doen, wegdrukken wat we niet willen voelen.

Het is de kunst om deze emoties weer te ontvangen zonder erin te verdwijnen. Om ze welkom te heten vanuit je liefdevolle volwassen zelf. Omdat je weet dat je hiermee een stukje van jezelf terug haalt. Soms zijn deze stukken zolang afgesneden dat ze een eigen leven gaan leiden, je herkent ze misschien niet meer of bent er bang voor. Dan ga je vechten tegen deze delen, en dus tegen jezelf. Hoe meer je vecht hoe minder er van jezelf overblijft. Je denkt controle te hebben maar eigenlijk weet je diep van binnen dat je die niet hebt.

Dit erkennen, durven toegeven dat je vastzit en dat je het niet meer weet is een enorme stap. Ik mis mezelf zo…. En of je nu maar een paar stukjes van jezelf hebt verloren of heel veel, de weg blijft hetzelfde. Het is een weg die veel moed van je vraagt, veel geduld en liefde ook. Een weg van niet willen fixen noch forceren. Want dit laat zich niet even fixen en zeker niet forceren. De verleiding om buiten jezelf te blijven zoeken is groot maar oplossingen waarbij je (teveel) op de ander gericht blijft en jezelf niet voelt zijn geen echte oplossingen.

Misschien is er geen magische formule of wondermiddel. Hiernaar blijven zoeken geeft enerzijds hoop maar kan ook een patroon van vermijden in stand houden. Pijn verdoven en emoties wegdrukken is nooit de oplossing, althans niet op de lange termijn. Alles wat je niet wilt voelen draagt ook een kracht in zich. Druk je het weg dan druk je ook de bezielde kracht erachter weg.

Misschien hoef je helemaal nergens van verlost te worden en mag je jezelf verlossen van dit idee. Hoe dan vraag je je misschien af? Doe het anders dan dat je het tot nu toe deed. Kijk naar je patronen en leer herkennen welke dingen je doet die niet helpend zijn. Patronen van hardheid, patronen van ontkennen en van vechten. Patronen van oude patronen in stand houden. Neem elke dag een stapje en verwacht niet dat alles in één keer opgelost kan worden want dit is een proces. En dat proces gaat met ups en downs, omarm ze beiden.

Vergeet niet om uit te reiken! Je moet het zelf doen maar je hoeft het niet alleen te doen. In je ééntje naar je patronen kijken lukt maar tot op bepaalde hoogte want je ziet je eigen blinde vlekken niet, ook al denk je vaak van wel 😉 Je blijft als een hond achter zijn eigen staart aanrennen en dat is heel frustrerend.

Wanneer je bereid bent om op reis te gaan met jezelf en je wilt dit onder goede begeleiding doen, weet dan dat we er voor je zijn!

Kijk even bij ons aanbod om te ontdekken welke route het beste bij je past.

Lieve groet, Samantha