Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt maar eerlijk gezegd geloofde ik daar niet meer in. Sommige pijn zit zo diep en is al zo lang afgedekt dat je gaat geloven dat het maar beter is als de deksel er op blijft zitten.
Verbinden tot bepaald niveau vanuit zelfbescherming en genieten door een rietje. Dat is de prijs die je betaald.Maar nu staat alles op zijn kop, nu staan oude overtuigingen op z’n grondvesten te trillen en gebeuren er dingen waar ik altijd op hoopte maar tegelijk ook zo bang voor was. Waarvan ik wist dat het bestond maar het nergens kon vinden…. tot nu toe.
Mijn hart gaat voorzichtig verder open, het kraakt en het doet pijn. Het is eng maar ook fijn, het is nieuw. Die deksel ging er ooit eens af, ik ben in die wond geweest, het was een monster dat mij verslond.
Ik was toen helemaal alleen, ver van huis en verdween in die pijn. Ik brak in duizend stukjes en kon er maar een paar oprapen voor ik op de vlucht sloeg. Een vlucht die mijn leven lang zou duren, een gevecht dat mij langzaam uitputte.
Het universum zette ‘loslaten’ op mijn to do lijstje en dat heb ik geweten. Au! Mijn hart huilt om alles wat ik moet missen, wat me zo dierbaar was. Ik dacht nooit dat ik sterk genoeg was om deze pijn in te gaan maar ik ben het wel… en Jan van Praktijk Lichtwerk heeft me dat laten zien. Hij zag al die tijd al wat bijna niemand zag en heeft het me laten zien. Wat een geschenk. Wat een kanjer!!
Een geschenk dat ik zelf al zoveel mensen mocht geven maar nooit echt heb kunnen ontvangen. Nu pas begrijp ik beter wat ik anderen geef. Een leven lang op zoek en het maar niet kunnen vinden. Zoveel teleurstellingen, zo veel pijn. Zo vaak afgewezen, zo vaak weggestuurd. Mijn trauma-deel bleef zoeken naar een oplossing en mijn overlevingsdeel bleef vluchten. Een hels gevecht. Wel willen maar niet kunnen.
Therapie sessies waren voor mij vaak te kort om te kunnen ontdooien. Mijn hart wist dat ik een reis van een paar dagen moest maken. Als begin, als opening.En dat heb ik gedaan…. en God wat was het heftig, intens, pijnlijk en helend. Ik heb werkelijk alle trucjes uit de kast gehaald omdat ik zoo bang was. En geloof me ik ken veel trucjes 🙂 Maar Jan doorzag ze allemaal en hij bleef.
Waar anderen stopten ging hij door. Waar ik anders stopte, ging ik door want ik wist, het is nu of nooit. Toen ik alle trucjes had gehad wilde ik het opgeven en het laatste wat ik nog uit kon brengen was: “ga alsjeblieft naar huis”. Maar hij bleef….
Gaf me een liefdevolle zet in de pijn, met sterke maar zachte hand. Met zoveel liefde, geduld en begrip luisterde hij naar wat ik niet zei, keek naar de pijn achter mijn lach en zag mij echt.
Ik had de beste reisleider die ik me maar kon wensen. Lieve Jan, ik weet niet hoe ik je ooit moet bedanken. Dankzij jou vond ik iets terug waar ik mijn leven lang naar zocht.
Voorzichtig raap ik stukjes van mezelf op, rouwend, huilend. In de war maar ook blij. Angstig maar ook krachtig. Ik ben er nog lang niet maar mijn oude huis is afgebroken, van de nieuwe zijn de fundamenten gelegd. Kwetsbaar, dankbaar….. open.
Er is rouw om de pijn van mijn oude leven, om wat ik mis en wat ik zo gemist heb. Er is zoveel wat ik nog een plek mag geven.
Ik ben aan het helen, van binnen en van buiten want ik zit onder de blauwe plekken. Poeh wat een boosheid…. mijn huis bijna letterlijk afgebroken 😉
En ja, de tijd heelt alle wonden maar alleen wanneer je die engel op je pad toe laat. Wanneer je durft uit te reiken en durft te ontvangen, jezelf weer durft te ontvangen.
Lieve Fred, ooit zei jij tegen mij: ‘jij bent mijn medicijn’. Ik heb het je niet altijd makkelijk gemaakt maar jij bleef ook en ik wil je uit de grond van mijn hart bedanken om wie je bent. Voor je liefde en je geduld. Al die tijd heb je op me gewacht…. en ik kan je vertellen, je vrouw komt langzaam thuis.
Wat een reis…. ik bedank mezelf voor mijn moed en ik bedank Jan zijn ‘zijn’. Jij was het licht dat mijn donkere pad bescheen deze dagen…. dankzij jou durfde ik het aan.
Lights will guide you home….
Ik voel, ik leef, ik heel