The slower you go the faster you get there is een uitspraak die bij mij een paar jaar geleden veel weerstand opriep. Vertragen in mijn werk als therapeut / opleider vind ik heel erg fijn. Je ziet hoe de groep zakt, hoe er weer verbinding en onderstroom komt, hoe we uit de chaos en in de essentie zijn.

Dus ja, ik weet dat het belangrijk is éérst te vertragen, eerst in verbinding te zijn etc. Waar het gaat over het proces van een ander voel ik vaak het juiste tempo haarfijn aan. Waar het gaat om mijn eigen proces, ahum, daar ligt het ietsje anders. Dan ben ik blij dat er iemand is die me herinnert aan het belang van vertraging. Die me helpt om op één ding tegelijk te focussen en niet te snel te willen gaan.

Mijn hoofd wil vaart maken, wil dingen doen, wil graag zoveel mogelijk in één keer op tafel gooien. Maar juist dat veroorzaakt zoveel chaos van binnen. Chaos, stress en spanning. Het maakt het onmogelijk om in het hier en nu te zijn. En met zoveel dat ‘opgelost’ moet worden is elke poging als water scheppen uit een bootje dat maar vol blijft stromen.

Nee, beter is om te vertragen, heel erg in het moment te zijn en focus te blijven houden op één ding tegelijk. Stap voor stap enzo.  Niet meegaan in de chaos van het hoofd die constant wat nieuws op tafel gooit en voortdurend gas wil geven wanneer het te dichtbij komt. Juist dan dient de therapeut een ankertje uit te gooien en te zeggen, nee, we blijven nu even hier op deze plek, stilstaan bij wat hier nu is. Niet fixen, niet willen veranderen of oplossen en soms zelfs niet eens willen doorvoelen. Soms is iets willen voelen al te veel.

Wanneer er sprake is van trauma, zit iemand al in een proces. Veel therapeuten zijn gewend om een proces op gang te brengen maar in het geval van trauma zit iemand al volop in een proces en heeft juist last van klachten omdat ze niet uit dit proces kunnen stappen. Constant overprikkeld, schrik reacties, snel geaaggiteerd etc. Het zenuwstelsel zit chronisch in proces en is de weg kwijt. Wat hier nodig is, is afremmen. Niet meegaan in de chaos maar eerst zorgen voor stabilisatie en rust. Daarna vanuit deze basis en vanuit vertraging het trauma verwerkingsproces in gaan. Trauma werk doe je dus  altijd met één voet op de rem.

En hoe leuk dat ik daar vorige week aan herinnerd werd toen we in Duitsland waren. Die avond had ik een sessie geboekt en was overdag vrij. Samen met Fred de berg op gegaan met een skilift. Genoten van het mooie uitzicht en een lekker hapje en toen terug naar beneden. Dat kon wederom met de ski lift of met een rodelbaan. Ik koos de rodelbaan. We hadden in de vorige sessie gesproken over vertraging en de weerstand tegen vertraging opgeven. Nu stond ik hier voor de rodelbaan met overal bordjes, BREMSEN! (remmen) Bij iedere bocht opnieuw vele bordjes over het belang van afremmen, want remde je niet af dan kon je karretje uit de baan vliegen. En bij regen moest je zelfs uit de baan stappen en te voet verder gaan zo vertelden de bordjes.😉 Tja, kan het nog duidelijker? En hoe vaak ik de boodschap ook gehoord heb, deze keer kwam het op een andere laag binnen. En ik maar remmen bij de bochten en het waren er wel 10! Blijkbaar had mijn eigenwijze ik de boodschap zo vaak nodig. Ik kon er onderweg smakelijk om lachen….. maar ik voelde de boodschap ook heel duidelijk. Als ik niet zou afremmen zou ik zeker uit de bocht vliegen…

 

De sessie die volgde was heel bijzonder. Een diep gevoeld contact, waarin de chaos kon zakken als was het modder in een glas dat naar de bodem zakte. Ik kan er heel veel woorden aan geven maar de enorme kracht van de pure stilte doorwerkte alles op dat moment en eigenlijk zijn er geen woorden die dat kunnen omschrijven.

Voor mij wordt het belang van afremmen en vertragen in trauma werk elk geval steeds duidelijker. The slower you go the faster you get there.