Fragment uit de training systemisch werken
Ze heeft hoofdpijn zegt ze, na een kennismakingsoefening van familieopstellen met poppetjes. Ik vraag of ze dit vroeger ook heeft gehad. Ja, in groep acht zegt ze en ook toen ik een kleuter was.
Bij mij valt het woord ‘afscheid’ binnen. In groep acht gaat het ook over afscheid nemen…. van wie of wat heb je afscheid genomen toen je een kleuter was vraag ik?
Het blijft een paar minuten stil maar je voelt dat er in de energie enorm veel gebeurt. Even later rollen tranen over haar wangen als ze zich pijnlijk beseft dat ze toen afscheid heeft genomen van haar kleine meisje…. van haar kwetsbaarheid. Tranen stromen, het is stil. Heel stil in de groep. Iedereen voelt mee en is geraakt.
Ik geef haar een zacht poppetje voor het kleine meisje dat ze toen moest loslaten. Ze legt het helemaal aan de andere kant van de ruimte. Ze is zo ver weg zegt ze. Na een helende stilte waarin het besef van het gemis er helemaal mag zijn kan ze van hieruit langzaam naar het popje toe bewegen en pakt het op. Ze legt het bij zichzelf in het veld en je voelt dat er weer iets begint te stromen.
Haar hoofdpijn zakt af en iedereen haalt diep adem. Geraakt en zo herkenbaar voor velen.
We zijn met zijn allen onder de indruk van de puurheid en de kwetsbaarheid die ze laat zien maar ook verwonderd over de kracht van het opstellen. Je zet even wat poppetjes op tafel en BAM! wat een inzichten en emoties komen voorbij! Zo bijzonder, zo wauw….
Wat een mooie dag en wat een mooie processen. Niet alleen bij de cursisten maar ook bij ons als begeleiders. <3
Wanneer heb jij je innerlijk kind achter moeten laten? Wanneer was het niet meer veilig om kwetsbaar te zijn?