Heel graag deel ik, Mandy, mijn verhaal over de bijzondere band tussen mij en mijn zoontje Lenni en zijn plotselinge ‘astma’ die ontstond. (Het verhaal is overigens NIET bedoeld als statement tegen de westerse geneeskunde of tegen artsen. Het is WEL bedoeld om duidelijk te maken hoe sterk een gevoel kan zijn over je kind en dat dat gevoel in de meeste gevallen juist is). Lenni en ik zijn zeer met elkaar verbonden, dat was al direct toen hij geboren werd. Ik heb met hem altijd ervaren dat ik het moeilijk vond hem los te laten (naar dagverblijf, naar school). Wel gedaan natuurlijk, want je wilt je kind in het geheel niet belemmeren in zijn ontwikkeling. Voordat hij naar school ging, heb ik een familie-opstelling gedaan. Hieruit bleek dat hij het ook moeilijk vond om mij los te laten, want zou het dan wel goed gaan met mij als hij op school was? We waren aan het zorgen voor elkaar…waarom dat precies zo was tussen ons, daar had ik toen nog geen duidelijk antwoord op.

In het begin van de LET-opleiding ontstonden bij mij klachten aan hart en longen. Een pijnlijk gevoel, waarvan ik voelde dat het emoties waren. Ik heb toen samen met Samantha naar deze emoties mogen kijken en de sessie was heftig….er kwam heel oud zeer naar boven en ik was tot een paar dagen daarna echt de kluts kwijt. Hoe ‘toevallig’ was het dat enkele dagen na mijn sessie Lenni ineens heel erg benauwd werd. Zo benauwd dat hij 5 dagen in het ziekenhuis terecht kwam, met vier dagen een zuurstof-infuus. Ik wist vanuit mijn hart dat mijn emoties gekoppeld waren aan deze situatie met Lenni. Heb dit ook nog laten checken via een andere therapeute. En ja..ik had gelijk: Lenni had al die emoties van mij willen ‘dragen’ voor me, om mij te ondersteunen. Maar die waren voor hem veel te zwaar! Het gevoel van ‘verstikking’ werd genoemd.

En daar zit je dan, in het ziekenhuis, tussen de artsen die slechts een protocol volgen: plakkertje ‘astma’: prednison, verneveling en veel ernstige gesprekken over huisstofmijt allergieën, speelgoed in dichte dozen, goed ventileren..etc’. ‘Was u al bekend met pufjes, mevrouw?’ ‘Nee, hij heeft helemaal geen klachten verder, ik heb nooit pufjes in huis gehad’. Allergietest met alle allergenen in de rode cijfers.. Ik heb nog voorzichtig aangegeven dat deze aanval waarschijnlijk door sterke emoties komen, maar daar kunnen ze dan toch niet al te veel mee…Hoe groot was mijn weerstand om ‘voor de zekerheid’ medicijnen te blijven gebruiken ‘om dit voortaan te voorkomen’. Ik koos ervoor niets te geven. Eenmaal thuis ging het toch nog niet helemaal lekker. Ik merkte aan mezelf dat ik me zó’n zorgen maakte over elk hoestje, het voelde als een hele intense bezorgdheid en geen ‘moeder bezorgdheid’.
Het werd zelfs zo erg dat ik op een zaterdagochtend Samantha appte om hulp, ik had totale paniek over Lenni en die voelde zo heftig. Bijna een half uur heb ik huilend onze energieën proberen te scheiden, daar werd ik iets rustiger van, maar helemaal weg ging het gevoel niet. Daarna Lenni nog laten checken op emoties, ze bleken voornamelijk van mij en weer werd het gevoel ‘verstikking’ genoemd: laat hem los, je verstikt hem. Ik wilde wel, maar begreep niet waar het vandaan kwam. En toen kwam er nog een benauwdheidsaanval, gelukkig geen opname, wel ziekenhuisbezoek voor verneveling. En het rare was…ik vond het vreselijk, weer die Prednison en de pufjes…maar weer gaf ik daarna niet de ‘voor de zekerheid’ medicijnen om dit te voorkomen.

Ik kon bijna niemand uitleggen wat voor gevoel dat was.Controle ziekenhuis enkele weken later: een arts die voor je zit, mij aankijkt, de rode cijfers erbij trekt met een strenge blik en mij vervolgens meldt: weet u dat er nog steeds kinderen overlijden aan astma en weet u dat ik ook kinderen naar de IC moet doorsturen? Weet u dat uw kind door de prednison al voor 6 jaar medicijnen in zijn lijf heeft gekregen? Ik voelde me helemaal duizelig worden. Gaf mezelf op mijn kop: waarom zorg ik niet goed voor mijn kind? Ik ben daar weggegaan met het gevoel: als ik nu de ‘voor de zekerheid’ medicijnen niet geef, dan overlijdt mijn kind. Eenmaal thuis ben ik even alleen gaan zitten en al snel voelde ik waar de echte pijn zat: het gevoel zo totaal onderuit te zijn gehaald in alles waar ik voor sta. In mijn beleving zijn ziektes, in welke vorm dan ook, uitingen van onverwerkte emoties die gezien willen worden. En ik voelde dat niemand dit zag of naar me luisterde. Ik voelde me alsof ik in mijn hele wezen er niet meer toe deed. Gelukkig staat mijn man wel altijd achter me, omdat hij weet en voelt dat ik het juiste doe.
Ok, ik gaf me gewonnen: ik kocht een anti-allergisch matrashoes, waste alle knuffels en gaf van dat moment de medicijnen. Van Lenni kreeg ik die avond een speciaal hartjessnoepje, ‘zomaar ineens’. Hij gaf als het ware zijn akkoord en gaf me steun.

Na deze ervaring heb ik Samantha gevraagd om hulp. Er was nog iets aan de hand tussen Lenni en mij, het voelde nog niet ok. Er is, samen met de LET-groep, een opstelling gedaan voor mij en Lenni. Die was heel erg mooi en ook heftig. Ik keek zelf toe, want er was iemand als mijzelf opgesteld. Ik wist niet wat ik zag gebeuren: Lenni werd groot, ik werd klein, daarna weer andersom, moeder was bang voor Lenni, er kwamen vorige levens aan bod…het was een gevecht tussen die twee en voor die twee. Toen zei Samantha de woorden waar het hele issue om draaide: tijdens een vorig leven waren er mensen geweest die Lenni (toen mijn dochter van 5, zelfde leeftijd als Lenni nu) en mij wilden doden. Ik heb toen als moeder besloten: niemand komt aan mijn kind, behalve ikzelf. Omdat we wisten dat ons iets ergs zou overkomen, heb ik besloten om hem zelf te verstikken. Ik kon het kwartje bijna horen vallen…..daar was het!! Dit was het!!

Alles viel op zijn plek: de bezorgdheid die zo gek voelde, was niet de bezorgdheid in dit leven, maar van levens terug. We zaten met allerlei koorden nog aan elkaar vast en begrepen in dit leven niet wie nou voor wie moest zorgen. Tijdens de opstelling is duidelijk gemaakt: ik ben nu jouw moeder en jij bent mijn zoon Lenni. Helemaal goed was het. Drie weken voor deze opstelling had ik tevens een droom: Lenni en ik moesten auto-rij examen doen, tegelijkertijd. Ik dacht in mijn droom: hoe kan hij nou zelf autorijden, daar is hij toch veel te klein voor? Maar ik besefte, hij had ook alle lessen al alleen gedaan, dus zou hij het examen ook vast kunnen. We bleken echter op de verkeerde dag te zijn gekomen, de examinator was er niet. Een nieuwe datum werd 30 oktober. Toen ik wakker werd, voelde ik: rond 30 oktober is het voorbij.

De dag na 30 oktober was de opstelling bij de LET-opleiding.En hoe is het nu? Enkele dagen geleden mocht ik tijdens de controle in het ziekenhuis vernemen dat, hoewel ze normaal gesproken drie maanden wachten met lagere dosering, ze dit nu voor Lenni na twee maanden akkoord vinden. Want het gaat toch wel heel goed..vonden ze. Over enige tijd mag Lenni een blaastest doen of hij uberhaupt ‘astmagevoelig’ is. Ik weet de uitkomst al…. 🙂

Dankjewel lieve Mandy voor het delen van je mooie verhaal!

Mandy’s praktijk heet Pracht-Kracht, klik hier om naar haar website te gaan.